Bu fotoğrafı yeni gördüm.
Dedemin ölüm yıldönümünde, 8 haziranda fotoğraf albümüne dalan halam gönderdi. Gönderdiğinde şaşırdım çünkü ben gülen neşeli bir çocuk değildim ki… Mutsuz olduğumdan değil, bu biraz lanetli mizaç gibi…
Anneme gönderdim ve şunu yazdım: ‘’Hanimhanimcik olmadigim tek an heralde 😂😂😂’’ ‘’Beni güldürdün, sen böyle güler miydin, çok hoş çıkmışsınız’’ demiş… Eminim biz o anlarda poz verirken o koşturuyordu :(
Çok ilginç, bir gün 40 yaşına geliyorsun, kocamansın. Hayatın baya geçmiş ve güldüğün fotoğraf seni şaşırtıyor. Bu galiba ilginç değil, üzücü…
Bugün konumu hanımhanımcık laneti üzerine kurdum… Ben sessiz, akıllı, gereğinden fazla olgun bir çocuktum… Hatta sanırım 5/10 yıl öncesine kadar bile böyleydi… Bilinçli bir tercih değildi, zorla da seçtirilmemişti. O bendim. Kayseri de bu inanılmaz bir lütuftu, ben hanımhanımcık, herkes hayran… Evet yaşça büyük arkadaşlarım vardı, herkesle anlaşırdım. Asla oyuncak bebek sevmedim mesela, aşırı saçma ve yapay gelirdi bana…
Bir şekilde üniversite bile geçti… Ben yine hanımhanımcık sessizce çalıştım yıllarca, sessizce!!!! Sonra 35 e doğru aydınlanma geldi. Tüm hayatıma geldi aydınlanma. Aydınlanma diyince ışıltılı bir hayat anlaşılmasın, hafif ısıtıp yakan mum aydınlanması diyelim.. Çok geç, ama aydınlandım ya, diyip şükrediyorum. Sonsuza kadar sessizliği, kısmen ezikliği, kısmen saygıyla karıştırıp otorite figürlerine suskunluğu yaşayabilirdim, birilerinin işine geldiği için hep hanımhanımcık sayılabilirdim…
Belki yanlış oldu, belki ben de kelimelerin anlamı-içerikler karıştı… KELİMENİN ANLAMI DEĞİL DE KELİMENİN BANA HİSSETTİRDİĞİNDEN yola çıkarak artık netim. Bu bir iltifatsa duymak istemediğim tek iltifat olabilir Hanımhanımcık… Ben artık hanımhanımcık değilim, olmak istemiyorum.
Hanımhanımcığın aksi nedir?! bilmiyorum… Herkesin hanımhanımcık anlayışı değişiyor olabilir mi? Olgunluksa bu, bazen, yerli yerinde ve 40 a doğru çok uygulanabilir. Geçen çocukluğa ise çok yazık olmuş…Sessizlikse, yokum ya da daha az öyle olmak istiyorum. Genel bir hanımhanımcık halinde olmak ise istemiyorum… Böyle anılmak da istemiyorum. Aslında ne denildiğinin de önemi yokmuş. Mutsuz hanımhanımcığı yitireli, iyiyim… Ne hissettiğimle ilişkili olduktan sonra iyiyim… Adımın önemi pek de kalmadı… Sıfatlarda kendi bildiklerimle yaş almaya devam edeceğim…
Kızım bu karakter/yapı meselesi doğuştan bence genlerin böyle kurulmuş bizim soyumuz bence. Seninki hanımhanıcık ise ben babanınki ne! Yorma kafanı üzme kendini kader ağlarını örmüş bize güzelce yaşamak kalıyor. Unutma seni çok seven bir ailen var…
YanıtlaSil