Tecrübe ne inanılmaz, Farkındalık ne nimet….

 

Bir şiir var ya bir şansım daha olsaydı der gibi, yeniden başlayabilseydim….

 

O kadar haklı ki… Bir şansım daha olmalı… Bu kadar şey öğrenmişim…Gece gündüz çalışmışım, günlerce direnmişim, gecelerce ağlamışım, neler öğrenmişim, neler başarmışım, ne yenilgiler görmüşüm, ne kutlamalar yapmışım, ne hayalleri gerçekleştirip, nasıl da bir kaşık suda boğulmuşum… Ne çok sevmişim, sevilmişim, sevildiğimi sanmışım, aldanmışım, aldatmışım, güvenmişim, yanılmışım, istemişim, istememişim, istenmemişim… YAŞAMIŞIM..Kesin dünyanın en mutlu insanıyım sanmışım, ve sonra dünya başıma da yıkılmış… Bunları tam da kullanacakken geç kalmış olamam… ‘’Artık çok geç’’ i kabullenemem…

 

Ortaokulda binlerce kez okuduğum, yazdığım bu şiiri, o gün anlamlı sanmıştım, bugün bambaşka anlamlarla okuyorum…20 lerde vay be derken, aslında anlamamışım. Şimdi 40 a yaklaşırken, ‘aşırı gerçek bu yaaa’ şaşkınlığımla… 50 ye geldiğimde ise bir gün ‘Ahh ne sanmıştın’ der miyim…

 

Küçümsemek olmasın ama bugün 20 li yaşlarında bir genç gelip de hayat başına yıkılmış sandığında, ‘Dur çocuğum ‘ demek istiyorum… Bir de vurup ağzına geri göndermek :))) Tecrübe ne inanılmaz, farkındalık ne nimet…

 

Ve yine garip: yapacak çok şey var, yapmak için ise belki vakit bile yok… Yapacak hala çok şey olması çok güzel, hala hedef, hayal, öğrenilen yaşanması gerekenler… Umut var! Bir de gerçek şükürler…

 

Sağlıklı uzun bir ömre ihtiyacım var…(Zaten hala çok ama çok korkuyorum yaşlanmaktan…) Yapacağım çok şey var. Çok hayalim var, gerçeğe yakın…

 

Farkındalığıma şükrederken, yaşadığım sadece An değil tam da mutlulukken; anlık huzurlu mutluluğuma şükrederken, ölmeden kusurlu planlarımla yola çıkmalıyım… bir şansım daha olmayabilir…

 

ANLAR

Eğer,yeniden başlayabilseydim yaşamaya,
İkincisinde daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz,sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi
Ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır,daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım.
Yeniden başlayabilseydim eğer,yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem yaşam budur zaten.
Anlar,sadece anlar.Siz de anı yaşayın.
Hiçbir yere yanında su,şemsiye ve paraşüt almadan,
Gitmeyen insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer,hiçbir şey taşımazdım.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder,güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım,bir şansım olsaydı eğer.
Ama işte 85'indeyim ve biliyorum...
ÖLÜYORUM....

İyi ama iyi değil çatışmasıyla Çocuk, Ebeveyn,Yetişkin...

 

Tepetaklak bir hal..… Daha önce yazmıştım içimizdeki çocuk, yetişkin ve ebeveyne dair... (link: içimizdeki egolar mı dersin... )  Ne kadar zor, o neşeli,hayat dolu, heyecanlı çocuğu kırmamak, hırpalamamak. Çok zor sırtını sıvazlamak, ya da sadece sessizce sarılmak.

Sevgi almayan bir çocuk olmadığımı düşünürüm. Bu konuyu çok düşündüm, az konuştum. Sevgi benim için neden bu kadar önemli diye,  neden bu kadar çok arıyorum, sorguluyorum, düşünüyorum diye, bazen soruyordum kendime ve kızıyordum da, sanıyordum ki görmemiş gibi bilmiyormuş gibi arıyorum… Öyle değilmiş, insan gördüğünü bildiğini ararmış. O kadar yakınmışım ki sevgiye, sevgi arayışım eksiklikten değil sevgiyi tanımamdanmış… Bana çok ilginç ama çok da hoş gelmişti... Gücüne güç katan bir bilgi…

Kendi tecrübemden yola çıkarak asla da bilimsel olmayarak bir notum daha var. Bugün yine öğrendim ki kafan bir konuda karmakarışıksa, doğru gibi ama yanlış da… İyi hissettiriyor ama iyi hissettirmiyorsa da…İçindeki ebeveyn, çocuk ve yetişkinin çatışması var. Baskıcı ebeveyn olmayıp çocuğa sarılıp, sonra becerebilirsen yetişkin ol ama bil ki bu çok zor.

Ben zoru başarmayı hedefledim, o çocuk sevilecek, heyecan kaybedilmeyecek, ebeveyn ve çocuk sarılıp yetişkinin kararlarıyla mutlu, huzurlu, başarılı ilerlenecek…

Ve bu sadece BENCE bir özet…Sadece BENCE... Umarım doğru anlamışımdır:))

 Zaman gösterecek diyebiliyorum, zaman var mı onu da bilmiyorum. Hızlıca öğrenip yaşamak lazım

 Tanı:

‘’vakaya bakıldığında duyguların hâkim olduğu küçük bir çocuk, kendini haklı/üstün gören yargılayıcı doğrucu ebeveyn ve bir de yetişkin mantıklı sorumlu bir iş insanı, yaşamdaki biri… ‘