Anne olmak çok zor...
Çalışan anne olmak tarifsiz zor...
Yengeç burcu bir çalışan anne için ise bitti hayat...
Öyle tahmin ediyorum, öyle hissediyorum çünkü henüz çalışmaya başlamadım. Sadece beklenen gün çok yaklaştı ve bende durum pek bir depresif... Herkes avutmaya çalışıyor falan ama kalın kafama girmiyor... Alya Eda ya bakıp bakıp ağlıyorum,emziriyorum ağlıyorum, uyutuyorum ağlıyorum. Oyun oynuyoruz gözlerine bakıp ağlıyorum. Hayır çocuğun da psikolojisini bozacağım... Anlıyor hissediyor zaten sanırım bana inanılmaz düştü yapış yapış yaşıyoruz. Benim dışımda kimsede durmuyor, sürekli bir mızmızlık hali...Ek gıdayı bırakıp sadece anne sütüne dönmeye çalışıyor nerdeyse:))
Aslında bu süreçte anladım ki bırakıp gitmek zor evet ama asıl mesele bu değil. Güvenebileceğim birini bulsam aklım evde/kızımda kalmasa bayağı bir rahatlayacağım.
Ve mecburen bakıcı arayışımız başladı. Komşular,mahalle kasabı, kuaför, sağlık merkezindeki hemşiremize bile haber verdim, bakıcı arıyoruz. Söz konusu olan canın olunca bakıcı kelimesi de pek bir itici...Kızımıza teyze, annanne, babanne arıyoruz... Çevreden bulamadım ve vaktim daraldığı için internete ilan verdim. Kimileri için delilik olabilir ama bence çaresizlik:) Nasıl güveneceğim sorusu hep var olmayacak mıydı zaten mecburdum... Çok kişi aradı, çok kişiyle görüştüm. Pişman değilim bugün olsa yine yaparım:) Hayatımız sanallaşmadı mı zaten?
Bakıcı maceralarım ise bir sonraki yazıda...
