Sevgiyi anlatmak anlamsız... Ben senden öğrendiklerimi yazayım... O ten o ter ne güzel kokarmış... İnsan nasıl şükredermiş nasıl şükretmeliymiş... Şükredecek şeylerin başında olduğun doğru... Birinin nefesini duymak, elini tutmak bile mutluluk için yeterli olabilir mi? Aile olmak, anne olmak, baba olmak, evlat olmak seninle öğrendiğim... Önce bana seninle nefes alma şansı verdiği için Allah a şükrederim ve sonra sana binlerce teşekkür ederim 2 senede bana kattığın duygular için, öğrettiğin, farketmemi sağladığın güzellikler için, içime kattığın hayatıma kattığın sevgi için... Verdiğin güç için..
Emek ne demek öğrendim, fedakarlık ne demek öğrendim, burnunun direğinin sızlaması nasılmış öğrendim... Oyun öğrendim, yöntemler öğrendim, araştırmayı, tecrübenin önemini öğrendim... Ama en çok yol 'kalbini hislerini dinle'ye çıktı, öğrendim, farkettim ve bunu çok sevdim. Gelecek kaygımız nesil olarak haddinden fazla bizde sanırdım, asıl şimdi öğrendim bu kaygıyı...
Küçülen kıyafetlere bakmak keyifli... Gülmen, sarılman, hayatı keşfetmen, konuşmaya çalışman, bakışların, mimiklerin, şimdiden bilmişliklerin keyifli... Zamanın geçiş hızına inanmak zor... Kaçırdığım her anın için sonsuz üzgünüm, bunu da anlatabilmem imkansız.
İyi mi kötü mü bilemem zaten herkesin iyisi kötüsü doğrusu farklıdır ya ben ölümden yaşlılıktan korkanlardanım. Seninle ise pekişti bu duygum, insan en çok evladının yanında olamamaktan korkuyor... Bir garip paranoya hali annelik, hep diyorum arkadaşlara hastalıklı bir duygu annelik ama insan bu duyguya sadece şükrediyor o da ayrı...
Şükür sebebim, cilvelim, minik kokoş terazim, duygusal kelebeğim iyi ki iyi ki doğurmuşum seni... Hep şimdiki gibi sevmen ve sarılman ama bağımsız güçlü yaşayabilmen dileğiyle... İyi ki varsın, daha tecrübe edeceğimiz uzun bir yolumuz var inşallah sağlıkla daha güzel günlere büyü sen ve tüm kuzular...
