Ne yazsam yetersiz hislerimi anlatmam için... Delilik annelik... Bir çeşit hasta ruh hali... Normal bir sevgi değil çünkü bu... Seni sevmekle de bitmiyor ki annelik, her çocuğu sev, her hayvanı sev, şefkatte, düşünmekte sınır yok, nasıl zor, nasıl güzel... Ne kadar şükretsem az, ne kadar sevinsem az... 3 yıl bitmiş ve bebeklik fotoğraflarına bakar olmuşum inanmak ne güç... Her akşam kokuna şükrediyorum, benim bebeğimsin hala... Geçmiyormuş ya onu küçük görme duygusu, nasıl yaşanır bilmiyorum. Ben de annemin bebeği sayılırım yani, ne zorsun annelik, ne zorsun, ne güzelsin. En büyük iyi ki...
3 yaşında bebeğimsin, koklamaya doyamadığım. Her şeyine özendiğim, birebir her saniye ilgilendiğim...
3 yaşında kendi dünyası olan bir çocuksun. Bireyselleşmeni desteklerken doyamadığım... Uzaklaşmandan korkarken uzaklaştırmam gerekenim...
3 yaşında ergensin, 3 yaşında genç kızsın. Hayal dünyan, isteklerin, sevdiklerin, sevmediklerin var. Kızgınlıkların, şimdiden triplerin var... Ne güzel beraber büyümek, beraber yaşalmak, sen büyürken yaşlanmak...
Ne çok sevinç, ne çok korku...İyikiler, keşkeler, yetmeyen sözcükler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder