İyi ama iyi değil çatışmasıyla Çocuk, Ebeveyn,Yetişkin...

 

Tepetaklak bir hal..… Daha önce yazmıştım içimizdeki çocuk, yetişkin ve ebeveyne dair... (link: içimizdeki egolar mı dersin... )  Ne kadar zor, o neşeli,hayat dolu, heyecanlı çocuğu kırmamak, hırpalamamak. Çok zor sırtını sıvazlamak, ya da sadece sessizce sarılmak.

Sevgi almayan bir çocuk olmadığımı düşünürüm. Bu konuyu çok düşündüm, az konuştum. Sevgi benim için neden bu kadar önemli diye,  neden bu kadar çok arıyorum, sorguluyorum, düşünüyorum diye, bazen soruyordum kendime ve kızıyordum da, sanıyordum ki görmemiş gibi bilmiyormuş gibi arıyorum… Öyle değilmiş, insan gördüğünü bildiğini ararmış. O kadar yakınmışım ki sevgiye, sevgi arayışım eksiklikten değil sevgiyi tanımamdanmış… Bana çok ilginç ama çok da hoş gelmişti... Gücüne güç katan bir bilgi…

Kendi tecrübemden yola çıkarak asla da bilimsel olmayarak bir notum daha var. Bugün yine öğrendim ki kafan bir konuda karmakarışıksa, doğru gibi ama yanlış da… İyi hissettiriyor ama iyi hissettirmiyorsa da…İçindeki ebeveyn, çocuk ve yetişkinin çatışması var. Baskıcı ebeveyn olmayıp çocuğa sarılıp, sonra becerebilirsen yetişkin ol ama bil ki bu çok zor.

Ben zoru başarmayı hedefledim, o çocuk sevilecek, heyecan kaybedilmeyecek, ebeveyn ve çocuk sarılıp yetişkinin kararlarıyla mutlu, huzurlu, başarılı ilerlenecek…

Ve bu sadece BENCE bir özet…Sadece BENCE... Umarım doğru anlamışımdır:))

 Zaman gösterecek diyebiliyorum, zaman var mı onu da bilmiyorum. Hızlıca öğrenip yaşamak lazım

 Tanı:

‘’vakaya bakıldığında duyguların hâkim olduğu küçük bir çocuk, kendini haklı/üstün gören yargılayıcı doğrucu ebeveyn ve bir de yetişkin mantıklı sorumlu bir iş insanı, yaşamdaki biri… ‘