Bazen nazar mı değdiriyorum diyorum. Okul, iş, hayat üstüme geliyor, geliyor da bu ara, ben bir şey yokmuşcasına altlarından kaçıyorum. Ya da kaçtığımı sanıyorum, sanıyordum... Sanki, meğer, çocuğum güçlüyse güçlüymüşüm de şimdi bir hiç oldum gibi...
Olan da bir şey yok aslında, benim yıkılasım mı tuttu acaba... Bir ağlayasım, bir bağırasım... Türkiye dönüşü başladı okula, ikinci hafta... Pek de hevesliydi, sonra ne olduysa bugün ağlayarak gitti, ağlayarak, sarılarak... Ayrılmamıza gerek yok, o an doldu benim de gözler... Onu gönderip zor kaçtım okuldan...Sokakta ağlamak en sevdiğim:) Ara, kuytu köşeler... Sadece 4 yaşındasın, aslında ne minik, ne çaresiz...
Neyse birazdan biter, güçlü herkes, güçlü ben, döner hayata. Ne diyorduk BU DA GEÇER...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder